Ludobójstwo OUN-UPA

Ludobójstwo OUN-UPA
Międzywojenna Polska południowo-wschodnia stanowiła tygiel trzech narodowości: ukraińskiej, polskiej i żydowskiej. Ten podział narodowościowy w znacznym stopniu pokrywał się z podziałem społecznym. Ukraińcy to byli przede wszystkim chłopi. Polacy stanowili połowę ludności miejskiej i zdominowali prawie całą administrację oraz słabo rozwinięty przemysł. Zaś Żydzi skupiali w swych rękach praktycznie całe rzemiosło oraz handel w miastach.
Tak było we wschodniej Galicji od ponad stu lat i pod tym względem międzywojenna, kapitalistyczna Polska niewiele zmieniła. Istniejący podział społeczeństwa stwarzał, już sam w sobie, poczucie odrębności i krzywdy, konflikty narodowościowe, bunty. Lecz nie tłumaczy w pełni bezmiaru nienawiści, ujawnionej przez Ukraińców do Polaków i Żydów w latach II wojny światowej.
Za zaistniałe, w czasie II wojny światowej, stosunki polsko-ukraińskie obwiniać należy przede wszystkim część elit ukraińskich. Jeszcze przed wojna związały się one z Niemcami hitlerowskimi, licząc, zwłaszcza na początku wojny, na uzyskanie niepodległości przy ich pomocy. Już we wrześniu 1939 r. Organizacja Nacjonalistów Ukraińskich (OUN) prowadziła zbrojną dywersję wobec pomniejszych oddziałów wojska polskiego.
Organizacja ta reprezentowała skrajny nacjonalizm, przejęła faszystowskie metody działania, i zdecydowała sie na podjęcie eksterminację ludności polskiej i innych mniejszości narodowych na polskich Kresach wschodnich. Na dużą skalę pacyfikacje ludności polskiej na Wołyniu i w wojewódz­twach Tarnopolskim, Stanisławowskim i Lwowskim prowadziła Ukraińska Armia Powstańcza, po jej utworzeniu w 1942 r. przez OUN. Wówczas spalonych zostało setki polskich wsi, a ich mieszkańcy, którzy wcześniej nie uciekli do miast, wymordowani w okrutny sposób.
UPA z równą zawziętością likwidowała tskźe uciekinierów żydowskich, chroniących się po la­sach przed holocaustem niemieckim, jak i, zwłaszcza od lata 1943 r. zwalczała, w miarę swych moż­liwości, rosyjskie i wschodnio-ukraińskie oddziały partyzantki antyniemieckiej. Pod koniec wojny znaczna część członkow OUN i UPA, wraz ze swymi rodzinami, uciekła do Bawarii, skąd emi­growała głównie do Kanady, Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.
Tam, pod opiekuńczymi skrzydłami zimnej wojny, przechowała swobodnie swe szowinistyczne ideały nacjonalistyczne. Po 1991 r. część populacji galicyjskich Ukraińców wróciła, po rozpadzie ZSRR, z emigracji i obecnie pró­buje ukształtować nową samostijną Ukrainę według swych banderowskich ideałów.
Większość zamieszczonych poniżej artykułów opracowanych zostało przez Monikę Śladew­ską, do 1944 r. mieszkającą w miejscowości Zasmyki, bazie polskiej samoobrony, na Wołyniu. Jest ona autorką książki wspomnieniowej „Z kresów wschodnich na zachód” (wyd. 2004) i 86 artykułów publicystycznych o tematyce stosunków polsko-ukraińskich.

Tytuły artykułów

Wybierz:
Powstanie UWO-OUN
Śladami Stefana Bandery
Samoobrona wołyńskich Czechów
Zagłada Korościatyna
Fragmenty Uchwały Krajowego Prowidu OUN - z 22.VI.1990.
Wyprawa kijowska
Święto UPA pod patronatem Juszczenki
Wybielanie OUN-UPA
Watykan a ludobójstwo OUN-UPA
Propagandowa ofensywa spadkobierców UPA
Prawda historyczna i polityka

Kraków, 15.02.2017

Powrót do poprzedniej strony