PŁONIE OGNISKO I SZUMIĄ KNIEJE


Płonie ognisko i szumią knieje,
Drużynowy jest wśród nas.
Opowiada starodawne dzieje,
Bohaterski wskrzesza czas.
/O rycerstwie spod kresowych stanic.
O obrońcach naszych polskich granic,
A ponad nami wiatr szumny wieje
I dębowy huczy las./ bis

Płonie ogień jak serca gorący,
Rzuca w niebo iskry gwiazd.
Jedna przeszłość i przyszłość nas łączy,
Szumi wokół senny las.
/W blasku iskier jawi się historia.
Tyle zdarzeń miało barwę ognia.
Przy ognisku zasiadły wspomnienia,
Dziejów kraju uczą nas./ bis

Już do powrotu głos trąbki wzywa,
Alarmują ze wszech stron,
Staje wiara w ordynku szczęśliwa,
Serca biją w zgodny ton.
/Każda twarz się uniesieniem płoni,
Każdy laskę krzepko dzierży w dłoni,
A z młodzieńczej się piersi wyrywa
Pieśń potężna pieśń jak dzwon./ bis

Gaśnie ognisko i szumią drzewa,
Spojrzyj weń ostatni raz.
Niechaj w duszy radośnie zaśpiewa,
Że na zawsze łączą nas:
/Wspólne troski i radości życia,
Serc harcerskich zjednoczone bicia.
I ta przyjaźń najszczersza, prawdziwa,
Którą Bóg połączył nas./ bis