Wojny Napoleońskie, Kongres Wiedeński (1815), wielkie mocarstwo zewnętrzne, klęska wojny krymskiej (1853-1856), penetracja Azji Środkowej; wielkie problemy wewnętrzne, wojna rosyjsko-japońska, rewolucja 1905.
Władcy: Aleksander I (1801-1825) - pogromca napoleońskiej Francji; Mikołaj I (1825-1855) - wojny na Bałkanach; Aleksander II ( 1855-1881) - reformowanie Rosji; Aleksander III (1881-1894) - zabity przez spiskowców; Mikołaj II ( (1894-1917)
Aleksander I (1801-1825) - cesarz Rosji, syn Pawła I (1796-1801), z dynastii Romanowów.
Aleksander pierwszy był wszechstronnie wykształcony, miał 23 lata gdy przejmował rządy w Rosji. Pierwsze jego liczne dekrety dotyczyły rehabilitacji ludzi usuniętych przez Pawła I z urzędów i wojska, zwiększenia roli senatu, zniesienia poddaństwa chłopów w guberniach nadbałtyckich, likwidacji cenzury książek, zakazu stosowania tortur w śledztwie, liberalizacji handlu zagranicznego i reform w szkolnictwie. Utworzone zostały Uniwersytety w Charkowie i Kazaniu oraz reaktywowany Uniwersytet Wileński z polskim językiem nauczania. Był przyjazny Polakom, jego przyjaciel Adam Czartoryski był ministrem spraw zagranicznych. Nowy cesarz starał się zachować neutralność w sprawach europejskich i w 1801 r. Rosja zawarła traktat o pokoju i przyjaźni z Francją, a w 1802 r. z Prusami. Przyjazne stosunki z Francją uległy jednakże poważnej erozji po ogłoszeniu się przez Napoleona I Bonapartego dożywotnim konsulem, a później cesarzem, i po zamordowaniu ewentualnego kandydata do tronu francuskiego, Ludwika XVII z rodu Kondeuszów. Ostatecznie w 1805 r. Rosja przystąpiła do koalicji antyfrancuskiej, zawiązanej przez Anglię, Austrię i Szwecję. Zgodnie z warunkami paktu, w trakcie najazdu wojsk francuskich na Austrię w 1806 r. i Prusy w 1807 r. w bitwach pod Austerlitz, Iławą i Frydlandem uczestniczył rosyjski korpus wojskowy marsz. Michała Kutuzowa.
Po zwycięstwach Napoleona I i okupacji przez jego armie Austrii, a później również Prus, Aleksander I spotkał się z Napoleonem I Bonaparte 7 lipca 1807 r. w Tylży nad Niemnem, gdzie obaj cesarze zawarli traktat pokojowy. Aleksander I nie chciał bowiem, by Rosja prowadziła wojnę z Francją w pojedynkę, zaś Napoleon uczynił różne koncesje na rzecz Rosji. Przypadł jej m.in. obwód białostocki po pobiciu Prus, zaś po roku, po kolejnej wojnie francusko-austriackiej także obwód Tarnopolski.
Wcześniej w 1801 r. Rosja zawładnęła terytorium Gruzji na Kaukazie. Spowodowało to wieloletnią jej wojnę z Persją, która doznała licznych porażek. Między innymi Rosjanie zajęli Dagestan i północny Azerbejdżan z Baku nad Morzem Kaspijskim. Wojna ta trwała, z przerwami do 1813 r. W latach 1806-12 Rosja prowadziła też wojnę z Turcją. Działania wojenne obejmowały tereny Mołdawii oraz Wołoszczyzny i wiązały się również z powstaniem narodowym o niepodległość Serbii. Ostatecznie po kilkuletnim rozejmie został zawarty w maju 1812 r. traktat pokojowy w Bukareszcie, zgodnie z którym Rosja uzyskała Besarabię, a Serbowie autonomię w ramach imperium tureckiego. Natomiast w lutym 1808 r. Rosja wystąpiła przeciwko Szwecji, zajmując, po krótkiej wojnie, całą Finlandię i wyspy Alandzkie na Bałtyku.
Od 1811 r. obaj cesarze Napoleon I Bonaparte i Aleksander I prowadzili intensywne przygotowania do wojny, narastała nieufność między nimi i mnożyły się konflikty francusko-rosyjskie. Zaś w czerwcu 1812 r. Wielka Armia Napoleona I Bonapartego, złożona ze wszystkich narodów zachodniej i środkowej Europy kontynentalnej, licząca ok. 450 tys. ludzi, przekroczyła graniczną rzekę Niemen i ruszyła szlakiem przez Smoleńsk na Moskwę.
Rosja dysponowała trzema armiami z nieco powyżej 270 tys. żołnierzy, które Napoleon zamierzał pobić w oddzielnych bitwach. Lecz Rosjanie zastosowali taktykę cofania się głównych sił, niszczenia wszystkiego na trasach przemarszu wojsk francuskich oraz napaści na rozproszone oddziały i transporty zaopatrzeniowe przeciwnika. W tej sytuacji zdobycie Moskwy nic nie dało Napoleonowi. Na jego propozycje pokojowe Aleksander I w ogóle nie odpowiadał, najwidoczniej licząc na zarysowującą się możliwość całkowitego rozbicia armii Napoleona. Tak też się stało. Marszałek Kutuzow i „generał mróz” sprawili, że na pozycje wyjściowe nad Niemnem wróciło jedynie ok. 6 procent stanu początkowego Wielkiej Armii.
Ostatecznie wojnę z Francuzami zakończyli Rosjanie w marcu 1814 r. w Paryżu. Aleksander I spędził w stolicy Francji dwa miesiące, goszcząc w pałacu księcia Talleyranda, który przy jego pomocy organizował życie polityczne Francji po upadku Napoleona I Bonaparte. Później udał się do Anglii, Petersburga i do Wiednia na Kongres Pokojowy. Jako „wyzwoliciel Europy” był jednym z trzech głównych autorów postanowień Kongresu, obok ministra spraw zagranicznych Austrii, Klemensa Metternicha i przedstawiciela Francji Charles Talleyranda.
Układy wiedeńskie zwieńczone zostały zawarciem w Paryżu tzw. „Świętego Przymierza” pomiędzy Prusami, Austrią i Rosją, która była głównym jej ogniwem. Przyłączyło się potem do niego wiele innych państw. Funkcjonowanie paktu odcisnęło znaczące piętno w polityce europejskiej, przynajmniej do połowy XIX w. W przypadku zaistnienia, gdzieś w Europie, powstań, rewolucji i temu podobnych sytuacji, zagrażających stabilności politycznej i interesom zaprzyjaźnionych mocarstw, wówczas ich monarchowie spotykali się i wspólnie ustalali sposoby interwencji. W tym trybie wojska austriackie spacyfikowały niepodległościowe powstanie w Neapolu w 1821 r. oraz w Piemoncie w 1822 r., zaś wojska francuskie przywróciły w Hiszpanii w 1822 r. rządy królewskie po republikańskiej rebelii.
To też wielkim problemem dla Aleksandra I stało się powstanie narodowościowe Greków w 1821 r. przeciwko panowaniu Turcji. Rosja, dotąd wspierająca wszelkie ruchy wolnościowe na Bałkanach, tym razem, związana "Świętym Przymierzem", nie interweniowała. Mimo to Grecy, acz z wielkimi ofiarami, walczyli nieugięcie o swą niepodległość. W tym okresie Aleksander I stał się bardzo pobożny i uległy wobec Cerkwi prawosławnej. Kazał zlikwidować tajne stowarzyszenia masońskie oraz Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświaty, pozostawiając w resorcie tylko sprawy oświaty. Umarł w listopadzie 1825 r. w trakcie jednej ze swych licznych podróży po kraju. Następca na tronie został jego syn Mikołaj I.
Kongres Wiedeński (1814-1815) - określił granice i ład ustrojowy w ponapoleońskiej Europie.
Kongres zwołany został we Wiedniu, stolicy Austrii, we wrześniu 1814 r. z inicjatywy czterech zwycięskich mocarstw koalicji antyfrancuskiej: W. Brytanii, Rosji, Austrii i Prus. Wzięli w nim udział przedstawiciele 16 państw europejskich, ostatnie dokumenty podpisano 8 czerwca 1915 r. Główne decyzje zapadały w gronie przedstawicieli czterech zwycięskich mocarstw i księcia Talleyranda, reprezentującego pokonaną Francję.
Kongres Wiedeński przywrócił w znacznym stopniu stan polityczno-ustrojowy sprzed rewolucji francuskiej, utrzymując rozbicie polityczne Włoch, gdzie nastąpił powrót dynastii zdetronizowanych przez Napoleona, oraz Niemiec, przy czym Związek Reński zastąpiony został przez Związek Niemiecki. W miejsce Księstwa Warszawskiego utworzono Królestwo Polskie pod protektoratem Rosji, z królem, którym miał być każdorazowy car Rosji, reprezentowanym bezpośrednio przez wyznaczonego przez niego namiestnika. Wielkopolska przypadła Prusom jako Wielkie Księstwo Poznańskie, Rosja otrzymała Besarabię i Finlandię, Austria prowincje Iliryjskie, Lombardię i Wenecję, zaś W. Brytania Maltę, Cejlon i Przylądek Dobrej Nadziei. Z Belgii i Holandii utworzono Królestwo Niderlandów, przywrócono Szwajcarię w miejsce Republiki Helweckiej.
Na Kongresie Wiedeńskim zwycięskie mocarstwa ustaliły też zasady powojennej współpracy i następnie zawarły w Paryźu we wrześniu 1915 r. układ zwany Świętym Przymierzem, który miał chronić istniejące monarchie przed ruchami rewolucyjnymi.
Mikołaj I (1825-1855) - car Rosji, brat Aleksandra I (1789-1825), trzeci syn Pawła I, z dynastii Romanowów.
Wobec bezpotomności zmarłego Aleksandra I, jego dziedzicznym następcą powinien być drugi co do wieku brat Konstanty, będący wówczas naczelnym wodzem w Królestwie Polskim. Po jego odmowie, został nim kolejny brat Mikołaj I. Mikołaj nie był szykowany do sprawowania władzy, otrzymał wychowanie wojskowo inżynieryjne. Miał charakter gwałtowny i despotyczny, nie lubił żadnych teorii i gardził wszelką wiedzą naukową. Swe rządy Mikołaj I rozpoczął od stłumienia powstania „dekabrystów”. Tak nazwano później rozgałęziony spisek oficerów szlacheckich, którzy zamierzali obalić despotyczną, policyjną władzę cara i wprowadzić rządy konstytucyjne, gwarantujące szersze swobody obywatelskie. Spisek został jednak zdradzony i skończyło się na nieudanej próbie przewrotu wojskowego w Petersburgu w grudniu (stąd nazwa ruchu) 1825 r. Aresztowano kilkuset przywódców i działaczy spisku, pięciu z nich powieszono, większość zesłana została na katorgę na Sybir. Dekabryści byli pierwszymi rewolucjonistami, którzy wystąpili w sposób zorganizowany i zbrojnie przeciwko panowaniu feudalno-pańszczyźnianego caratu w Rosji.
Cesarz Mikołaj I sprawował władzę w sposób absolutystyczny. Najwyższymi urzędami w państwie były: Rada Państwa, jako doradczy organ ustawodawczy, Komitet Ministrów, koordynujący działalność 13 ministerstw rządowych i Kancelaria Cesarska, pracująca bezpośrednio dla Mikołaja I. Natomiast utracił dotychczasowe znaczenie Senatu, będącego najwyższą instancją sądową. Na wysokich stanowiskach było wielu Niemców, np. ministrem spraw zagranicznych przez 40 lat był K. Nesselrode, a szefem III Oddziału policyjnego Kancelarii Carskiej A. Benckendorf. Ostateczne decyzje we wszystkich ważniejszych sprawach państwowych należały do cesarza.
Mikołaj I przerażony szlacheckim spiskiem dekabrystów rozbudował administrację państwową, której celem miało być utrzymanie społeczeństwa w ryzach wiernopoddaństwa. Powstały nowe ministerstwa i komitety opiniodawcze, rozbudowano system policyjny, m.in. utworzono III Oddział tajnej policji, zajmujący się inwigilacją działaczy społecznych, uczonych i artystów. Wprowadzony został podział szlachty na grupy o określonych kompetencjach i przywilejach, uregulowano w szczegółach stosunki między szlachtą ziemiańską a poddanymi chłopami itp. Mikołaj I był przeciwnikiem dochodzenia do głosu warstw niższych, wydał zakaz przyjmowania do szkół średnich i wyższych młodzieży nieszlacheckiej. Był też przeciwnikiem zniesienia ustroju pańszczyźnianego w Rosji, co stawało się już powszechne w zachodniej Europie. Wprowadził jednak pewne reformy, ograniczające wszechwładzę obszarników nad służbą dworską i poddanymi chłopami, umożliwiając im uwolnienie się od poddaństwa przez wykup lub w drodze umowy.
Sukcesem zakończyła się kodyfikacja praw w całym państwie i reforma finansowa. Natomiast bardzo rygorystyczna cenzura ograniczała możliwości rozwoju piśmiennictwa i nauki, negatywnie oddziaływała też na rozwój oświaty i szkolnictwa. Przy czym głównym celem cenzury było uniemożliwienie publikacji wszelkich myśli republikańskich oraz krytyki władzy, lub Cerkwi prawosławnej. Mimo to dochodziło w Rosji do licznych buntów i rozruchów, zwłaszcza ludności chłopskiej, związanych z wyzyskiem pańszczyźnianym, klęskami przyrody, głodem, przesiedleniami itp.
W polityce zagranicznej Mikołaj I skierował swe działania przede wszystkim na Półwysep Bałkański. W 1826 r. Rosja i W. Brytania podpisały w Petersburgu układ o wywarciu presji na Turcję celem przyznania Grecji autonomii. Do układu przyłączyła się także Francja. Turcja odrzuciła warunki układu, ale zobowiązała się do przestrzegania autonomii Serbii, Mołdawii i Wołoszczyzny oraz zgodziła na swobodny przepływ statków rosyjskich z Morza Czarnego na Śródziemne i uprzywilejowanie kupców rosyjskich.
Korzystając z zaangażowania się Rosji na Bałkanach, szach perski rozpoczął w 1826 r. podbój ziem rosyjskich na Kaukazie. Po początkowych sukcesach wojsk perskich, zostały one jednakże rozbite przez rosyjski korpus interwencyjny feldmarszałka Iwana Paskiewicza, który wkroczył następnie na terytorium Persji, zajmując cały Azerbejdżan i Armenię. W zawartym w 1826 r. układzie pokojowym przypadły one Rosji, a ponadto Persja zmuszona została do zapłacenia dużej kontrybucji, likwidacji swej floty wojennej na Morzu Kaspijskim i przyznania przywilejów handlowych Rosji.
W kwietniu 1828 r. Rosja wypowiedziała wojnę Turcji, przy zapewnieniu sobie przyjaznej neutralności Francji i Wielkiej Brytanii. Zaangażowały się one jedynie w sprawę niepodległości Grecji, której południowa część zajęta została przez francuski desant morski. Turcy wycofali się wówczas bez walk z Peloponezu. Natomiast stawili twardy opór w swych twierdzach Burgas i Syzopol wojskom rosyjskim, które po opanowaniu naddunajskich księstw Mołdawii i Wołoszczyzny, parły wzdłuż wschodnich wybrzeży Bułgarii w kierunku Stambułu. W 1829 r. Rosjanie z dużym powodzeniem uderzyli na Turcję na Zakaukaziu. Wojna zakończyła się po zajęciu Adrianopola i dotarciu Rosjan na odległość kilkudziesięciu kilometrów od Stambułu. Mogli go zająć i w ten sposób doprowadzić do upadku Turcji. Jednakże, wobec dezaprobaty mocarstw zachodnich, Mikołaj I zaproponował Turkom pokój, jaki skwapliwie przyjęli. Zgodnie z zawartym w Adrianopolu traktatem, Rosja powiększyła się o terytorium na północ od delty Dunaju oraz o tereny Abchazji na wschodnim wybrzeżu Morza Czarnego; Księstwa Mołdawii i Wołoskie przeszły pod protektorat carski; powstało niepodległe Królestwo Grecji; cieśniny Bosfor i Dardanele otwarte zostały bez ograniczeń dla statków rosyjskich i Turcja zobowiązana została do zapłacenia dużej kontrybucji wojennej.
Niezależnie od wojen w rejonie Kaukazu z Turcją i Persją, Rosjanie mieli też spore problemy z podporządkowaniem sobie niektórych górskich plemion kaukaskich, w szczególności Osetyńczyków, Czeczeńców i Dagestańczyków. Najdłużej, bo aż 30 lat, swoją świętą wojnę z Rosją prowadzili islamscy Czeczeńcy. Imam Osman Szamil, charyzmatyczny przywódca powstańców, opanował w latach czterdziestych prawie całą Czeczenię i północny Dagestan. Dopiero po zrażeniu się do niego górali kaukaskich i zagrożeniu głodem w obleganych kryjówkach górskich, Szamil poddał się w 1859 r.
W 1830 r. uwagę Mikołaja I zaabsorbowały rewolucje społeczno-republikańskie we Francji i Belgii. Zaplanował nawet wysłanie 60-tys. korpusu wojskowego przeciwko „buntownikom”, zgodnie zresztą ze Świętym Przymierzem, zawartym w 1915 r. Do interwencji tej jednak nie doszło wobec powstania listopadowego w Królestwie Polskim. Dla jego stłumienia skierowana została z Zakaukazia 115-tys. armia feldm. Iwana Dybicza. Gdy umarł on w trakcie wojny na cholerę, zastąpił go feldm. Iwan Paskiewicz, który potem został namiestnikiem Królestwa. Po początkowych niepowodzeniach,
Rosjanie, dzięki swej przewadze, odnieśli duże zwycięstwo pod Ostrołęką, po czym przy pomocy pruskiej przeszli przez Wisłę w rejonie Torunia i okrążyli Warszawę od zachodu. Warszawa skapitulowała, a po niej także pozostałe jeszcze, rozproszone punkty oporu w Królestwie. Nastąpiły wtedy represje wobec uczestników powstania, konfiskaty ich majątków, zaś w 1832 r. wprowadzony został Statut Organiczny, włączający ziemie Królestwa Polskiego do Rosji. Zniesiona została też unia kościelna, a unitów siłą nawracano na prawosławie. Zamknięte zostały uniwersytety Warszawski i Wileński.
Jeszcze raz wojska carskie wystąpiły przeciwko polskiemu powstaniu w Rzeczypospolitej Krakowskiej w 1846 r. Miasto przekazane zostało następnie we władanie Austrii. Na dużo większą skalę ''żandarm Europy'' Mikołaj I pomógł w 1849 r. cesarzowi austriackiemu, posyłając mu 150-tys. armię z Galicji i Besarabii dla stłumienia powstania węgierskiego w okresie Wiosny Ludów. W 1848 r. po wybuchu czerwcowej rewolucji ludowej we Francji zerwał stosunki dyplomatyczne z Paryżem.
W pierwszej połowie XIX w. miał miejsce dość znaczny wzrost gospodarczy Rosji. Spowodowany został w wyniku powiększenia i specjalizacji rynku krajowego, rozszerzenia handlu zagranicznego i korzystania z osiągnięć technicznych, zaczynającej się epoki europejskiej rewolucji przemysłowej. Powstały pierwsze większe zakłady przemysłu włókienniczego w Białymstoku i Łodzi, maszynowego w Petersburgu, Moskwie, na Uralu i Ukrainie, górnictwa węglowego i hutnictwa w Zagłębiu Donieckim na Ukrainie, naftowego na Kaukazie, eksploatacji złóż miedzi, srebra i złota na Uralu. W całym państwie powstawały manufaktury i zakłady przemysłowe, przerabiające lokalne surowce: cukrownie, browary, gorzelnie, cegielnie, tartaki, huty szkła. Również w rolnictwie uzyskano znaczne postępy, w dużym stopniu dzięki regionalnej specjalizacji w produkcji buraków cukrowych, lnu, ziemniaków, chmielu, tytoniu, winorośli.
Szybko rozwijała się też nauka i wszystkie dziedziny kultury. Naukowcy rosyjscy przeprowadzili wiele ekspedycji odkrywczych w azjatyckiej części Rosji i w świecie, zorganizowali również wiele wypraw morskich dookoła świata, odkrywając m.in. Antarktydę. W tych wyprawach, zwłaszcza do północnej i środkowej Azji, duży udział mieli Polacy, m. in. Benedykt Dybowski, Aleksander Jabłonowski, Józef Kowalewski, Bronisław Grąbczewski.
W nauce działali: twórca geometrii euklidesowej Mikołaj Łobaczewski, astronom Wasyl Struve. W literaturze i sztuce czynni byli powieściopisarze Mikołaj Karamzin, Michał Gogol, Iwan Niekrasow, bajkopisarz Iwan Kryłow, komediopisarz Aleksander Gribojedow, poeci Aleksander Puszkin i Michał Lermontow, kompozytor Michaił Glinka.
Stolica Petersburg wzbogaciła się o wiele reprezentacyjnych pałaców, soborów, teatrów, budynków administracyjnych. Moskwa z rozmachem odbudowana została po pożarze w czasie wojny z Napoleonem I Bonaparte. Rozbudowały się także znacznie miasta prowincjonalne, zwłaszcza siedziby guberni.
Po śmierci Mikołaja I w 1855 r. cesarzem Rosji został jego syn Aleksander II Romanow.
Wojna krymska (1853-1856) - wojna między Rosją a Turcją i jej sprzymierzeńcami (Anglią, Francja i Sardynią).
W 1852 r. między Rosją i Francją rozpoczął się spór o prawa duchowieństwa prawosławnego, względnie katolickiego do opieki nad miejscami świętymi i w ogóle niemahometańską ludnością imperium tureckiego. W spór wmieszały się Francja i Wielka Brytania, której szczególnie zależało na podsycaniu wrogości między Turcją i Rosją. Ich interwencję poparły Prusy i Austria, które również opowiedziały się za rozszerzeniem swoich stref wpływów w Turcji i za rewindykacją jej dotychczasowych zobowiązań wobec Rosji.
W lutym 1853 r. Mikołaj I skierował do Turcji ultimatum w sprawie przekazania pod opiekę Rosji wszystkich prawosławnych obywateli w Imperium Osmańskim. Gdy sułtan ultimatum odrzucił, wojska rosyjskie weszły do księstw naddunajskich: Wołoskiego i Mołdawii. Wówczas Turcja wypowiedziała Rosji wojnę i jej wojska zaatakowały rosyjskie terytoria na Kaukazie, skąd zostały szybko odparte, a flota turecka zniszczona w bitwie morskiej pod Synopą w południowej części Morza Czarnego.
W marcu 1854 r. w obronie Turcji do wojny przystąpiły Anglia i Francja i ich okręty wojenne wpłynęły do Cieśniny Dardanelskiej. Oba mocarstwa, wykorzystując swe panowanie na morzach, dokonały szeregu bombardowań i prób desantu w Finlandii, Zatoce Fińskiej, na wyspach Alandzkich na Bałtyku, w Pietropawłowsku na Kamczatce oraz w Odessie i Kerczu na Morzu Czarnym. Równocześnie Prusy i Austria zawarły w Berlinie porozumienie w obronie Turcji, Austria przeprowadziła mobilizację swych wojsk, koncentrując je na granicy Mołdawii i Wołoszczyzny, które Rosjanie musieli opuścić. Z tego też okresu pochodzi powiedzenie Mikołaja I, że „najgłupszym królem polskim był Jan Sobieski, ponieważ obronił Wiedeń przed Turkami, zaś najgłupszym cesarzem Rosji jest on sam, gdyż pomógł Austrii zdławić powstanie węgierskie.”
Zaś we wrześniu 61 tys. sprzymierzonych wojsk brytyjskich, francuskich i tureckich wylądowało na Półwyspie Krymskim. Dołączyły do nich później także wojska Sardynii. Sprzymierzeni zajęli półwysep bez większych walk, z wyjątkiem miasta i twierdzy Sewastopol, którego oblężenie, połączone z ciężkimi bombardowaniami, trwało przez 11 miesięcy, do września 1855 roku. Do historii przeszła też ''szarża lekkiej kawalerii'' brytyjskiej na stanowiska rosyjskiej artylerii w bitwie pod Bałakławą. W trakcie wojny krymskiej zmarł car Rosji Mikołaj I, a tron po nim przejął jego syn Aleksander II (1855-81).
Po zdobyciu przez sprzymierzonych Sewastopola, wojna krymska trwała jeszcze przez prawie pół roku, ale działania wojenne ograniczyły się już tylko do terenów Zakaukazia i sporadycznych ataków floty brytyjskiej na miasta rosyjskie nad Bałtykiem i Morzem Białym. Trwała też angielska blokada cieśnin duńskich, uniemożliwiająca Rosji eksport zboża i innych towarów. Wojna ostatecznie zakończona została 30 marca 1856 r. traktatem pokojowym na kongresie w Paryżu. Według jego ustaleń Rosja musiała odstąpić południową część Besarabii Turcji, która utrzymała też protektorat nad Mołdawią, Wołoszczyzną i Serbią, Morze Czarne ogłoszone zostało jako neutralne, czyli otwarte dla wszystkich flot, a ponadto mocarstwa zachodnie przejęły opiekę nad całą ludnością chrześcijańską w imperium tureckim.
Siódma wojna rosyjsko-turecka, przez poszerzenie jej o wojnę krymską, przy udziale W. Brytanii i Francji, zakończyła się więc przegraną Rosji. Upokarzający dla Rosji był zwłaszcza zakaz posiadania floty wojennej i budowy twierdz przybrzeżnych na Morzu Czarnym. Wojna wykazała zacofanie techniczne i gospodarcze Rosji, głównie w rozwoju szlaków komunikacyjnych i budowie okrętów wojennych, korupcję i niedowład w zaopatrzeniu wojsk oraz nieudolność dowódców. Np. z braku połączenia kolejowego zaopatrzenie na front krymski dowożone było przez bezdroża Ukrainy wozami zaprzężonymi w woły.
Aleksander II (1855-81) - cesarz Rosji, syn Mikołaja I (1825-1855), z dynastii Romanowów.
Po wojnie krymskiej Aleksander II zdecydował się na wprowadzenie szerokich reform społecznych i gospodarczych. Najważniejszą z nich była reforma uwłaszczeniowa na wsi, jaka po wieloletnich przygotowaniach weszła w życie, przez wydanie w lutym 1861 r. carskiego manifestu o reformie wraz z towarzyszącymi mu ustawami. Zgodnie z nimi właściciele ziemscy nie mieli już prawa dysponować chłopami, karać ich, czy przesiedlać. Chłopi zaś mogli nabywać ziemię na własność i otrzymywali nadziały gruntowe za część nominalnej ich wartości i na wieloletnie raty.
Praktycznie pełna realizacja reformy agrarnej trwała kilkanaście lat, była korzystna dla państwa i właścicieli ziemskich, którzy otrzymali pieniądze. Natomiast chłopi otrzymali ziemię, ale obciążeni zostali, poza opłatami podatkowymi, także długoletnimi, wysoko oprocentowanymi, spłatami wykupowymi. Kręgi rewolucyjno-demokratyczne i liberalne w Rosji krytykowały tę reformę carską za jej połowiczność i przerzucenie kosztów na wieś, a w różnych guberniach dochodziło do wystąpień chłopskich. Spotkały się one z ostrymi represjami, aresztowaniami, sądami i zsyłkami na katorgę.
W styczniu 1863 r. w Królestwie Polskim wybuchło powstanie niepodległościowe Polaków. Poprzedził je kilkuletni ferment i tworzenie się licznych kółek konspiracyjnych, w których zaangażowani byli głównie oficerowie i studenci. Przybrało od początku formę wojny partyzanckiej. Dlatego, mimo skierowania do jego stłumienia ok. 300 tys. wojska, regularnej armii trudno było uporać się z rozproszonymi wypadami powstańców. Zwłaszcza, że oprócz Królestwa, powstanie objęło również część terytorium Litwy i Wołyń. Stłumione zostało pod koniec 1863 r., ale pojedyncze wystąpienia powstańców trwały do jesieni 1864 r. Jeszcze w trakcie insurekcji, w marcu 1864 r. Aleksander II zdecydował się na przeprowadzenie w Królestwie reformy uwłaszczeniowej.
Równocześnie, równolegle z reformą agrarną, w latach sześćdziesiątych XIX w. wprowadzone zostały w Rosji reformy w sądownictwie cywilnym i wojskowym, wojskowości, szkolnictwie wszystkich typów, finansach państwowych. Duże znaczenie miało wprowadzenie organów samorządowych w guberniach i powiatach w postaci tzw. urzędów ziemskich. Miały zajmować się one podniesieniem poziomu technicznego rolnictwa, rozwojem oświaty, opieki społecznej, szpitalnictwa, miejscowego handlu i przemysłu oraz budownictwem lokalnych dróg i mostów.
W swej polityce zagranicznej dyplomacja rosyjska przez 15 lat zabiegała o zniesienie restrykcji w rejonie Morza Czarnego, jakie nakładał paryski traktat po wojnie krymskiej. W tym celu Rosja starała się o poparcie Francji, Austrii i Prus. Lecz Francja obyła się bez pomocy w swej krótkiej wojnie z Austrią o zjednoczenie Włoch w 1860 r., zaś Austrię różniły z Rosją rozbieżne interesy na Bałkanach. Jedynie Prusy wsparły roszczenia Rosji, a to za cenę jej neutralności w wojnie prusko-francuskiej w 1870 r. Doszło wówczas do konferencji mocarstw europejskich w Londynie, na której Rosja odzyskała możliwość posiadania floty wojennej i budowy umocnień na wybrzeżach Morza Czarnego.
Przez całą drugą połowę XIX w. Rosja prowadziła intensywną eksplorację terytoriów w Azji i na Dalekim Wschodzie. W wyniku pertraktacji z Chinami w 1858 r. do Rosji przyłączony został Kraj Nadamurski, położony na północ od rzeki Amur, oraz Kraj Ussuryjski, gdzie Rosjanie założyli kilka nowych miast, w tym Chabarowsk i wielki niezamarzający port Władywostok nad Morzem Japońskim. Od 1853 r. Rosja zaanektowała również północną część wyspy Sachalin, zaś w 1875 r. jego część południową, w zamian za szereg wysp Archipelagu Kurylskiego, przekazanych Japonii. Natomiast w 1867 r. sprzedała Stanom Zjednoczonym Półwysep Alaskę za 7,2 mln dolarów.
Równocześnie w latach 1868-87 Cesarstwo Rosyjskie dokonało sukcesywnych podbojów Chanatów Chiwy, Buchary, Samarkandy i Taszkentu w Środkowej Azji. Zamieszkane one były przez plemiona Kirgizów, Kazachów, Uzbeków, Tadżyków i inne, częściowo prowadzące koczowniczy tryb życia i funkcjonujące w zacofanych strukturach państwowych feudalno-patriarchalnych.
Bezpośrednio po wojnie krymskiej Rosja nie angażowała się w większym stopniu w sprawy bałkańskie, by nie narazić się mocarstwom zachodnim. Jednakże ruchy narodowo-wyzwoleńcze na Półwyspie Bałkańskim narastały nieustannie, wymuszając od Rosji aktywnego ich wspierania. W 1875 r. wybuchły powstania w Bośni i Bułgarii, a rok później Serbia i Czarnogóra wypowiedziały wojnę Turcji. Wojska tureckie bezwzględnie rozprawiły się z powstańcami bułgarskimi i rozbiły siły serbskie, mimo ich wsparcia przez tysiące ochotników z Rosji i całej Europy. Wówczas, po wcześniejszym zapewnieniu neutralności Austrii i Niemiec, do wojny przystąpiła także Rosja.
Mimo problemów, związanych z niedokończoną reorganizacją swych sił zbrojnych i trudnościami w zaopatrzeniu, oraz twardego oporu tureckiego, w styczniu 1878 r. Rosjanie znów, jak w 1829 r., podeszli w pobliże Stambułu. Znów mogli go zdobyć, czego nie uczynili ze względu na stanowisko mocarstw zachodnich, ciągle opowiadających się za utrzymaniem imperium tureckiego, a przeciwko hegemoni Rosji we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Gdy więc w lutym 1878 r. zawarty został traktat pokojowy rosyjsko-turecki w San Stefano pod Stambułem, mocarstwa zachodnie zażądały jego rewizji. Dokonano ją po kilku miesiącach na Kongresie Berlińskim z udziałem Anglii, Francji, Austro-Węgier, Niemiec, Rosji i Turcji. Ograniczono na nim wielkość Bułgarii, która nadal miała być uzależniona od Turcji, zmniejszono też terytorium Serbii i Czarnogóry, jednak przyznając im i Rumunii pełną niepodległość. Rosja odzyskała południową Besarabię, Bośnia dostała się pod administrację Austrii, zaś Turcja utrzymała jeszcze Macedonię i Albanię.
Zwycięska wojna rosyjsko-turecka nie wpłynęła na osłabienie demokratycznych i socjalistycznych ruchów opozycyjnych w Rosji. Były one wszakże skutecznie i bezwzględnie zwalczane, głównie przez tajną policje i żandarmerię. Niektóre z bardziej radykalnych organizacji zmieniły więc swą taktykę działania i w odpowiedzi na terror policyjny zaczęły stosować terror antypaństwowy. Dotyczyło to m.in. organizacji „Narodna Wola”, której komitet wykonawczy podjął decyzję o zabiciu cara. Po wielu nieudanych próbach, z których car wychodził bez szwanku, zwykle na skutek przypadkowych okoliczności - w dniu 1 marca 1881 r. Aleksander II zginął w zamachu bombowym. Tron po nim przejął syn Aleksander III.
Aleksander III (1881-1894)
- cesarz Rosji, syn Aleksandra II (1855-1881), z dynastii Romanowów.Śmierć Aleksandra II w niczym nie wpłynęła na funkcjonowanie i politykę caratu. Odczuli ją natomiast Żydzi, wobec których rozpoczęły się pogromy, gdyż oskarżano ich bezpodstawnie o uczestnictwo w spisku na życie cara. Znamienne, że to właśnie Aleksander II w 1860 r. zniósł represyjne prawa wprowadzone wobec ludności żydowskiej w Rosji w 1792 r. przez Katarzynę II. Dotyczyły one przymusowego osiedlania się w wyznaczonych strefach, gdzie żyli w skrajnej nędzy. Od 1860 r. mogli osiedlać się w całej Rosji. A po 1871 r. setki tysięcy Żydów na zawsze opuściło Rosję, emigrując do USA i Europy Zachodniej, głównie do Francji i Austrii.
Reforma uwłaszczeniowa wsi spowodowała wielką podaż robotników najemnych, przemieszczających się do miast, co wpłynęło z kolei na przyspieszenie rozwoju kapitalistycznych form gospodarki w Rosji. Dotyczyło to zwłaszcza przedsiębiorstw przemysłowych, budownictwa kolejowego, bankowości i towarzystw akcyjnych. Np. produkcja węgla kamiennego wynosząca w 1860 r. 300 tys. ton wzrosła w 1900 r. do 16 mln. ton, a surówki żelaza odpowiednio z 330 tys. do 3 mln. ton. Podobne wskaźniki wzrostu występowały w produkcji stali, miedzi, przemysłu maszynowego, cukru buraczanego. Szczególnie szybko rozwijało się budownictwo kolejowe. Gdy w 1860 r. w Rosji było tylko 3 tys. km szlaków kolejowych, to na początku XX w. już 54 tys. km, w tym połączenie transsyberyjskie Petersburga i Moskwy z Władywostokiem na Dalekim Wschodzie. W 1900 r. Rosja liczyła ok. 128 mln ludności, Petersburg 1,5, Moskwa 1,1 mln., Warszawa prawie 700 tys. mieszkańców.
W ostatniej dekadzie XIX w. nastąpiło znaczne pogorszenie się stosunków, zwłaszcza gospodarczych, między Niemcami i Rosją, która przybliżyła się wtedy do Francji, zawierając z nią konwencję wojskową o wzajemnej pomocy na wypadek agresji Niemiec na Francję, lub Austrii na Rosję. Cesarz Aleksander III umarł w 1894 r. Następca Mikołaj II kontynuował politykę swego ojca.